TΤου Στέφανου Σκουρογιάννη,
Φιλόλογου-Διεθνολόγου
Η οικονομική κρίση στην Ευρώπη έφερε...
στο
φως όχι μόνο την αδυναμία των
φαινομενικά ισχυρών θεσμών της Ένωσης, αλλά και την παντελή έλλειψη αλληλεγγύης από τις πιο δυνατές
χώρες του Βορρά προς τις πιο αδύναμες του Νότου. Η κρίση όμως αυτή, της οποίας
το τελευταίο θύμα ήταν ο οικονομικός ‘παράδεισος’ της Κύπρου, είχε άλλο ένα
‘θύμα’: το ‘όνειρο’ της ευρωπαϊκής
ολοκλήρωσης, το οποίο θα εγγυούταν την περαιτέρω ισχυροποίηση και την
μετατροπή μιας ‘μεγάλης αγοράς’ σε ομοσπονδία
ίσων κρατών, όπου όλοι οι πολίτες της θα απολάμβαναν τα αγαθά της. Σίγουρα αυτό ήταν το όνειρο όλων των χωρών του
ταλαιπωρημένου από πολέμους και δικτατορίες ευρωπαϊκού Νότου…
Αντί αυτού, αυτό που ξεκίνησε ομοιάζει
περισσότερο με ένα ιδιότυπο καθεστώς ‘αυτοκρατορίας’,
ένα σύγχρονο Sanctum Romanum Imperium Germanorum
(ήτοι Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους). Η αναβίωση αυτή ενός εφιάλτη που όλοι θεωρούσαν ότι είχε
εκλείψει, επιβεβαιώνεται από μία σειρά γεγονότων, τα οποία δεν περιορίζονται
στην σκληρή τιμωρία των ‘τεμπέληδων’ και ‘σπάταλων’ Νοτίων Ευρωπαίων (μία
εσφαλμένη αντίληψη που επικρατεί σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης).
Πρώτο από όλα, είναι η σταδιακή μεταφορά του κέντρου λήψεων των
οικονομικών- και εν τέλει πολιτικών- αποφάσεων
από τις Βρυξέλλες στο Βερολίνο (δεδομένου ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει
μετατραπεί σε απλό ‘διακοσμητικό’ στοιχείο και ο πρόεδρός της Μπαρόσο σε απλό
‘κυβερνητικό’ εκπρόσωπο της γερμανικής καγκελαρίας). Ακολουθεί, η αποχώρηση του
πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου Γιούνκερ (οπαδού του ευρωπαϊκού ‘ονείρου’) από
τη θέση του προέδρου του Eurogroup και η ανάληψή
της από τον Ολλανδό υπουργό οικονομικών- υποστηρικτή της νέας εφιαλτικής γερμανικής
‘αυτοκρατορικής’ πολιτικής (τυπικά καταστρέφοντας
τον τελευταίο ‘πυλώνα’ επιρροής της Γαλλίας). Τέλος, το πιο ανησυχητικό
γεγονός είναι η τεράστια φυγή χρημάτων
από τις νότιες χώρες της Ευρώπης προς τις τράπεζες της Γερμανίας (το οποίο και
καθιστά αυτήν τη χώρα μελλοντικό οικονομικό κέντρο της Γηραιάς Ηπείρου, απειλώντας άμεσα το City του Λονδίνου).
Βεβαίως αυτή η μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής
Ένωσης μπορεί να αποδειχθεί καλή, διότι ίσως αφυπνίσει τις χώρες εκείνες που
πλήττονται άμεσα από την αυξανόμενη δύναμη της Γερμανίας η οποία τείνει να
γείρει τη ‘ζυγαριά’ υπέρ της. Είναι σίγουρο ότι οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και
της Βρετανίας (ακόμα και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής) αισθάνονται την
‘απειλή’ αυτή αλλά, λόγω εσωτερικών τους προβλημάτων, δεν είναι ικανές να
αντιδράσουν δημιουργώντας μια νέα ιδιότυπη ‘Αντάντ’
(Entente Cordiale)
για να την αντιμετωπίσουν ειρηνικά
(επικουρούμενες και από χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία). Αναμφισβήτητα,
κανείς δεν επιθυμεί να γίνει θεατής ή να συμμετάσχει σε μια νέα ευρωπαϊκή σύγκρουση- έστω και
οικονομική- η οποία ουσιαστικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ‘εμφύλια’ (λόγω της ύπαρξης της
Ευρωπαϊκής Ένωσης). Είναι ευχή όλων μας
να σταματήσει η καταστροφική αυτή πορεία- συνέπεια της γερμανικής πολιτικής
διαρκούς τιμωρίας των χωρών του Νότου η οποία αφανίζει το κοινωνικό τους κράτος
και καταβαραθρώνει το βιοτικό τους επίπεδο- σύντομα. Αυτό που όλοι
θέλουμε είναι μια ‘Ευρωπαϊκή’ Γερμανία και όχι μια ‘Γερμανική’ Ευρώπη!